معمولی ترین پلی استال از فرمالدئید تهیه می شود که آن را به نام پلی اکسی متیلن نیز می شناسند. فرمالدئید به کمک آغازگر های آنیونی نظیر تری فنیل فسفین پلیمریزه می شود.

این پلیمر برای اولین بار در سال 1956 توسط شرکت دوپونت به صورت تجاری تولید و با نام دل رین به بازار عرضه شد. این ماده به دلیل خصوصیاتی که دارد در مواردی می تواند جایگزین فلزات غیر آهنی شود.

پلی استال ها بلورینگی زیادی دارند و درصد بلورینگی آن ها بین 77 تا 80درصد است. بیشتر رزین های پلی استال دارای افزودنی های گوناگون هستند همچنین برای بهبود مقاومت خزشی و سفتی ممکن است به آن ها از 20 تا 30 درصد الیاف شیشه اضافه کنند. 

مزایا:

این ماده دارای مقاومت سایش بسیار زیادی است و از استحکام خوبی هم برخوردار است (به همین دلیل به فلزات شباهت دارد)، تحمل حرارتی بالا (در 80 درجه سلسیوس مدت طولانی و در 120 درجه سلسیوس مدت کوتاهی بدون آسیب می مانند)، ضریب اصطکاک پائین، خواص الکتریکی خوب، جذب آب کم، دارای خاصیت الاستیسیته است

خواص:

سطح این ماده حتی بعد از استفاده طولانی به ندرت خراب می شود ، با سطوح فلزی به خوبی کار می کند و در صورت روغن کاری عمل گردش روان تر می شود ، مقاومت در برابر مواد شیمیایی و حلال ها.

کاربرد ها:

هم جواری با قطعات فلزی که دارای تعداد دوران زیادی هستند، ساخت فنر برای بار های سبک، چرخ دنده ها و پیچ ها، یاتاقان ها، دستگیره، هواکش، قطعات پمپ، سری دوش، حلقه زنجیرهای تسمه نقاله، قطعات ماشین آلات صنعتی برای جایگزینی با روی، فولاد، آلومینیوم و برنج (در بیش از 80درصد استفاده از این ماده، جایگزین فلزات شده است)، صنعت نساجی و ...